На горад наш, суздром пазбаўлены агню,
Нібы квіток на архаічную іголку,
Наколе прыцемак сухую цішыню,
Самотна рушыць зноў няўцямным лёгкім крокам.
І ты заўваж праз сто імгненняў, ты заўваж
Пад грукат колаў мерны ў цягніку таропкім:
Гуляюць хмары з поўняй, нібы ў мяч,
І тая крышыцца на дробненькія зоркі.
Хай срэбнай куляй шпаркі дождж праб’е вагон,
Астудзіць чай з лімонам, кіпневыя думкі.
…Табе разгублена ўсміхнуцца наўздагон
І паляцяць далей у іншым накірунку.
|
|
